De afgelopen week was ik op Terschelling en liep de vijf wandelingen van Walk of Grief. Bij aankomst op het eiland wist ik niet of het me zou lukken om het rouwpad te lopen. Had ik voldoende energie en kracht, was het te doen met een pijnlijke beenspier? Ik besloot niet te ver vooruit te kijken. Eén dag tegelijk.
Bij de start van de eerste wandeletappe kun je een kaart door de brievenbus doen bij de Brandaris met daarop de tekst voor wie of voor wat je de Walk of Grief loopt. Ik merkte dat ik de juiste woorden nog niet kon vinden en besloot het de tijd te geven. Al wandelend voelen en ontdekken.
De routes van het rouwpad zijn prachtig en afwisselend. En ook uitdagend: het mulle zand, het stijgen en dalen, de harde tegenwind tijdens de kilometers op het strand. Soms kwam ik urenlang niemand tegen, een heerlijk vrij gevoel. Volop tijd om met alle zintuigen te genieten van wat de natuur me brengt: rust, verstilling, levenskracht en ademruimte. Verwondering en dankbaarheid, het luisteren naar de vogelconcerten en de geluiden van de zee.
Onderweg waren er kostbare verbindingen door ontmoetingen. Soms met Walk of Grief wandelaars, maar ook met mensen die ik zomaar ontmoette bij een bushalte, bij een uitkijkplek op het eiland of bovenop een duintop. Bijzonder hoe open en kwetsbaar die gesprekken waren.
Het laatste uur van etappe 5 eindigde met miezerregen die op het laatst een flinke regenbui werd. De hemel huilde mee met het verdriet en de verliezen die er in mijn leven zijn, die er in ieders leven zijn. Gelukkig was het eindpunt in zicht en kon ik schuilen bij Paviljoen de Walvis.
De dag erna heb ik een afscheidsrondje gemaakt over het eiland. Nog één keer over het strand bij Heartbreak Hotel en daarna een cappuccino met cranberry cheesecake op het terras. Langs het Arjensduin fietsen onderweg naar de haven.
Onderweg naar West Terschelling had de accu van de fiets ineens een storing. Door de harde tegenwind werd het laatste stuk een flinke klus. Opnieuw oefenen met verdragen en verduren. Dat herinnert me aan het lemniscaat, de liggende acht. Het staat voor mij symbool voor het heen en weer bewegen van verlies naar herstel. En dat er ook stilstand kan zijn, dat beweging niet meer lukt. Welkom met alles wat er is.
Die laatste dag bij de zee lukte het me wel om woorden te vinden voor het kaartje. Ik heb het door de brievenbus van de Brandaris gedaan. Het was goed.
