Ze branden weer, de twee T’s langs de snelweg bij Assen. Als ik er in het donker langsrijd, kijk ik altijd of de lichtjes van de twee kunstwerken branden. Het afgelopen jaar was dat jammer genoeg niet het geval. Ik wilde bijna de gemeente Assen bellen of ze de stekker alsjeblieft weer in het stopcontact wilden doen.
De grote T’s trekken mijn aandacht sinds ik ze verbind met de term ‘Tikkende Tranen’ die ik leerde bij een training over rouw en verlies. Het betekent: het verdriet van nu kan verlies en verdriet van vroeger aanraken. Toen ik na die training in het donker langs de kunstwerken reed, dacht ik: kijk eens, de Tikkende Tranen staan in het licht.
Na een heel jaar duisternis bij de twee T’s draaide ik mijn hoofd vaak al niet meer als ik er langsreed. En toen ineens straalden ze vorige week weer en stonden volop in het licht!
Momenteel volg ik de tweejarige opleiding ‘Omgaan met verlies’ bij Land van Rouw. Deze opleiding gaat over omgaan met verlies, liefde en rouw. Ik wil verlies in het licht brengen. Mijn eigen verliespad ontdekken en onderzoeken en zo de ander kunnen begeleiden bij zijn of haar rouw en verlies.
Rouwen doen we niet alleen bij een verlies door de dood. We rouwen ook bij een verlies door scheiding, van gezondheid, werk of een ideaal. We kennen vele soorten van verlies, soms klein en soms heel groot. Het ene verlies kunnen we bevatten, het andere is zo ingrijpend dat het een diepe verwonding aanbrengt. Rouwen vraagt om getuigen, een kring van mensen die aanwezig willen zijn en ons willen ontmoeten in het verliesverhaal.
Ik wil de ander graag ontmoeten, ook in het verliesverhaal. En wil graag aanwezig zijn in die kring om de ander heen. Mocht je behoefte hebben aan steun en begeleiding bij je verlies: je bent welkom met jouw verhaal. Ook met tranen van nu die tikken tegen tranen van toen.
